مطلع هر شعر تماشای توست...

فرزندم  زندگی یک نمایشنامه بزرگ است و تو باید بازیگر آن باشی.  اما اگر نبودی، به جای نقد دیگران، به تماشای بازی آنها بنشین. چرا که «نقد» کار کسانی است که «استعداد عمل» ندارند. نمیگویم هیچ نگو. حرفهایت را بزن. نظراتت را بگو. اما به خاطر داشته باش که «احساست» را میگویی و فقط همین. میتوانی بگویی «حسم به تو خوب است یا حسم به تو بد شده». اما هرگز نباید بگویی: «تو خوب هستی یا تو بدی». عزیزم ظاهربین نباش و به خاطر بسپار که چه بسیار کتابهای مقدس که در دستان نامقدس، بیشتر از «شیشه ی شراب» در دستان «مرد سرمست» بشر را به مرگ و تباهی کشانده اند. ...

نمی دونم چرا هر چی به زمانی که میخوام واسه به وجود اوردنت اقدام کنم نزدیک تر میشم بیشتر مردد میشم می ترسم نمیدونم واقعا زمانش رسیده یا نه؟ دلم میخواد بدونی که برام مهمه که خودم به نتیجه برسم ومهمتر از اون ببینم خدا کی میخواد و هیچ وقت حرف هیچ کس برام مهم نبوده ونیست ونخواهد بود اخه تو قراره بشی پاره تن من قراره یه عمر بشی همدم بی کسی هام میخوام پشت وپناه همدیگه باشیم همه ادمای دوروبرم اگه تو رو میخوان فقط میخوان تو لحظات خوشت بغلت کنن وباهات بازی کنن اما من میخوام همه ی لحظه ها با هر نفس کشیدنی کنارت باشم با دم وبازدمات بمیرم وزنده شم بخدا اینا حرفاییه که داره از دلم میاد دلم میخواد با هم باشیم میخوام دوباره بچه شم وبا تو همه چیو تجربه...

گاه در زندگی، زمانی میرسد که تنها کوله بارمان، پیمانهای شکسته است و تنها داراییمان امید و تنها سلاحمان گریه. عبور از این مراحل چه سخت و دشوار است…

من فکر میکنم، بعضی ضربه ها برای روح انسان «درد آور» هستند، بعد از مدتی دردشون تسکین پیدا میکنه و شاید دیگه اون درد رو به خاطر نیاری و حتی نتونی تصورش کنی. اما بعضی ضربه ها، روح انسان رو «زخمی» میکنند. این زخمها اگر خوب هم بشن، جاشون تا آخر عمر میمونه. اگر هم ازشون خوب مراقبت نکنیم عفونت میکنن و تمام جنبه های وجود ما رو فرا میگیرن.

  گاهی احساس میکنم دنیا مثل یک پازل بزرگه. پازلی با میلیونها قطعه که هر کدوم از ما فقط سه یا چهار قطعه از اون رو در دست داریم. هیچکس نمیتونه بگه که آیا واقعا قطعاتش رو در جای درستی گذاشته یا نه. هیچکس رو نمیشه محکوم کرد که غلط بازی کرده یا جای قطعه ی دیگری رو به اشتباه اشغال کرده.   فکر میکنم این پازل هرگز تصویر بزرگ و زیبایی رو به خودش نخواهد دید. *** گاهی احساس میکنم دنیا، مثل یک کتاب داستان بزرگه. هر کس از ما تنها فرصت داره چند کلمه به صورت پراکنده در جاهای مختلف این کتاب بنویسه. هیچکس هم نمیدونه که این کلمات، در کنار کلمات دیگران چه معنایی خواهد یافت. هیچکس هم نمیتواند بگوید که ارزش کار من بیشتر از تو است. ...